Να μη δικαιολογούμε τα πάθη μας

- Γέροντα, μερικοί νομίζουν ότι δεν έχουν προϋποθέσεις για να κάνουν πνευματική ζωή και λένε: «Ουκ αν λάβης, παρά του μη έχοντος».
- Αν λένε κιόλας ότι τους βαραίνουν πάθη κληρονομικά και δικαιολογούν τον εαυτό τους, αυτό είναι ακόμη χειρότερο.
- Και όταν, Γέροντα, κάποιον όντως τον βαραίνουν;
- Κοίταξε να σου πω: Ο κάθε άνθρωπος έχει κληρονομικές καταβολές καλές και κακές. Πρέπει να αγωνισθή να απαλλαγή από τα ελαττώματα του και να καλλιεργήση τα καλά που έχει, για να γίνη μια αληθινή , χαριτωμένη εικόνα του Θεού.
Οι κακές κληρονομικές καταβολές δεν είναι εμπόδιο για την πνευματική πρόοδο. Γιατί, όταν αγωνίζεται κανείς, έστω και λίγο αλλά με πολύ φιλότιμο, τότε κινείται στον πνευματικό χώρο, στο θαύμα, και όλα τα άσχημα κληρονομικά τα διαλύει η Χάρις του Θεού.
Ο Θεός πολύ συγκινείται και πολύ βοηθάει μια ψυχή που έχει κακές κληρονομικές καταβολές και αγωνίζεται φιλότιμα στο ουράνιο πέταγμα με την ατροφική της φτερούγα- την κακή κληρονομικότητα. Γνωρίζω πολλούς που με την μικρή προσπάθεια που κατέβαλαν και με την μεγάλη βοήθεια του Θεού ελευθερώθηκαν από αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι για τον Θεό μεγάλοι ήρωες. Γιατί αυτό που θα συγκινήση τον θεό είναι η εργασία που θα κάνουμε στον παλαιό μας άνθρωπο.

Γεροντικό: διηγήσεις περί αγάπης στον πλησίον

Διηγούνται πάλι για τον αββά Αγάθωνα τα έξης: Κάποτε πήγε στην πόλη για να πουλήσει εργόχειρα του. Έκει βρίσκει έ­ναν πεντάξενον άνθρωπον πεταγμένο στην πλατεία χωρίς κα­νέναν πού να τον φροντίζει. Ό γέροντας έμεινε μαζί του, αφού νοίκιασε ένα μικρό δωμάτιο. Ο,τι έβγαζε από το εργόχειρο του το ξόδευε για το ενοίκιο καί τις ανάγκες του άρρωστου εκείνου ανθρώπου. Έμεινε εκεί τέσσερις μήνες, ώσπου έγινε καλά ό άρρωστος. Αφού το έκανε αυτό, γύρισε κατόπι ό γέροντας ει­ρηνικός στο κελί του.

 Έλεγε ό αββάς Θεόδωρος ό του Ένατου (αυτός δηλαδή πού έμενε στο ένατο σημείο ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, στο έ­νατο χιλιόμετρο έξω από την πόλη), ότι όταν ήμουν νεώτερος έμενα στην έρημο. Πήγα λοιπόν να κάνω ψωμί στο κοινό αρτο­ποιείο. Εκεί βρήκα κάποιον αδελφό πού ήθελε να ζυμώσει, άλ­λα δεν είχε κανέναν να τον βοηθήσει. Άφησα εγώ το δικό μου ψωμί και του έδωσα ένα χέρι. Μόλις όμως τελείωσα, ήρθε άλ­λος αδελφός και βοήθησα κι εκείνον και κάναμε το ψωμί του. Και ήρθε τρίτος και έκανα το ίδιο. Το ίδιο έκανα με τον καθένα πού ερχόταν. Έτσι κάναμε έξη φουρνιές. Κι αφού δεν ερχόταν πια κανένας, έκανα κι εγώ τις δυο δικές μου φουρνιές.

Η αληθινή γνώση του εαυτού μας

 Η αληθινή γνώση του εαυτού μας και η ειλικρίνεια έναντί του θα μας πείση, ότι βασικά έχουμε μια σχεδόν ακατανίκητη τάση να αναζητούμε φανερά ή όχι, συνειδητά ή όχι, θεληματικά ή όχι, τον ίδιο τον εαυτό μας διά μέσου της αγάπης προς τους άλλους. Μπορεί να αναζητούμε τη δική μας συναισθηματική ευφορία και μια συγκινησιακή έκσταση, μια ευχαρίστηση προσωπική μόνο μέσω της αγάπης, πράγμα, που άλλοι θα επεδίωκαν με άλλα μέσα. Και το ερώτημα είναι: κάνουμε τα έργα της αγάπης και γενικά αγαπούμε, για να ικανοποιούμε τον εαυτό μας με το ευάρεστο συναίσθημα, που αυτή δημιουργεί, και αυτό θέλουμε μόνο και όχι τη χαρά και την ευτυχία του άλλου;

Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Βίττης

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Για το μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως

Ο Θεός με το στόμα του Προφήτου Ησαΐα μας παραγγέλλει λέγων: «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου, παύσασθε από των πονηριών υμών. Μάθετε καλόν ποιείν» (Ησ. α' 16).

Η μετάνοια προϋποθέτει αμαρτία. Όποιος δεν έχει αμαρτία, αυτός δεν έχει ανάγκη μετανοίας. Όλοι, και πρώτος εγώ, αισθανόμεθα αμαρτωλοί.

Η αμαρτία είναι τραύμα στην ψυχή, πληγή στην συνείδηση που μας πονάει, τραύμα στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, της οποίας είμαστε μέλη. Η αμαρτία είναι κάρφωμα και ξανακάρφωμα στο Χριστό. Ποιος δεν έχει τραυματισθεί από την αμαρτία; ποιος δεν έχει αμαρτήσει με τα λόγια, με τις πράξεις του, με τους λογισμούς; ποιος δεν κτυπήθηκε κατάστηθα από τις τύψεις της συνειδήσεως; Όποιος θα πη πως δεν έχει αμαρτήσει, αυτός θα έχει πει το μεγαλύτερο ψέμα....

Αλλά εάν η αμαρτία είναι το τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο· είναι το ευλογημένο δώρο του Θεού στον άνθρωπο....

Πολλοί χριστιανοί, με ευλαβή πόθο, αναζητούν να βαπτιστούν στον Ιορδάνη ποταμό, αλλά όσες φορές και αν μπούνε στον Ιορδάνη ποταμό και όσα μπουκάλια αγιασμό και αν πιούμε, αν δεν μετανοήσουμε δεν σωζόμεθα. Κοντά μας, δίπλα μας, είναι ο Ιορδάνης ποταμός. Κυλάει μέσα στην Εκκλησία, είναι η γλυκεία μετάνοια και εξομολόγησις. Ας λουσθούμε μέσα στην μετάνοια, διότι με αυτήν σβήνουν όλα τα αμαρτήματα. Και το λουτρό της μετανοίας είναι το δεύτερο βάπτισμα. Αυτό δε το λουτρό του θεϊκού βαπτίσματος, που λέγεται μετάνοια, γίνεται συνειδητά και αποφασιστικά. Πλένομαι, για να μη ξαναλερωθώ, ασχέτως αν δεν τα καταφέρω. Πλην πλένομαι με την απόφασι να μη ξαναλερώσω τον χιτώνα της ψυχής μου.

Σύντομος Βίος της Αγίας ενδόξου Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής

H Αγία Παρασκευή γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Ρώμης επί Αυτοκρατορίας Αδριανού. Γονείς της ήταν ο Αγαθόνικος και η Πολιτεία, που ήσαν θεοσεβούμενοι Χριστιανοί και οικονομικά εύποροι. Για πολλά χρόνια δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί και τελικά απέκτησαν την Παρασκευή, μετά από πολλά χρόνια θερμής προσευχής. Η Αγία Παρασκευή μάλιστα γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή και έτσι αποφάσισαν να της δώσουν το όνομα της ημέρας που γεννήθηκε. Η ανατροφή της από μικρή ηλικία έγινε με βάση Χριστιανικά πρότυπα. Έτσι από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση προς το λόγο του ευαγγελίου και ξεχώριζε για τον ενάρετο βίο της. Παρότι το παρουσιαστικό της ήταν ιδιαίτερα θελκτικό και πολλοί εύποροι της εποχής είχαν ζητήσει την όμορφη Παρασκευή σε γάμο, αυτή αρνείτο, προτιμούσε την διακονία των γονιών της και των γειτόνων της, την προσήλωση στην προσευχή και τη μελέτη των Γραφών. Με το πέρασμα μάλιστα των ετών απέκτησε και σημαντική βιβλική κατάρτιση.
Σε ηλικία 20 ετών, η Αγία Παρασκευή έχασε τον πατέρα της. Αυτό στάθηκε σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη της πορείας της διότι πλέον ήταν μόνη και με αρκετά χρήματα ώστε να πραγματοποιήσει φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο που ποθούσε. Έτσι εκποιεί όλη της την περιουσία σε φτωχούς και αφιερώνει το χρόνο της στην ανακούφιση των ασθενών. Δίνεται ολοκληρωτικά στην ιεραποστολή, διδάσκει σε σπίτια γυναίκες, μικρά παιδιά, διακονεί αδυνάτους, σπεύδει για τις ανάγκες τις εκκλησίας της Ρώμης.

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΧΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ;

Ναί, βεβαίως έχει. Όποιος αρνείται την προσωπική συμμετοχή της παρθένου Μαρίας στο έργο της σωτηρίας μας, όποιος δεν αποδίδει την ανάλογη τιμή στη Θεοτόκο, αυτός δεν κινείται στο χώρο της νέας ρίζας του Χριστού και της νέας δημιουργίας, αλλά μένει στην εποχή της πτώσης και της φθοράς και συνδέεται μόνο με τη ρίζα του παλαιού Αδάμ, που είναι η ρίζα της αμαρτίας. Γι' αυτόν τον άνθρωπο ο Χριστός είναι σαν να μην εγεννήθη.

Με άλλα λόγια όποιος δεν αναγνωρίζει την παρθένο Μαρία ως Θεοτόκο, αυτός αρνείται την Θεανθρωπότητα του Χριστού, αυτός δεν μπορεί να ωφεληθεί από την ανάγνωση της αγίας Γραφής και από την εφαρμογή των εντολών του Χριστού. Τούτο γιατί δεν μας σώζει η αγία Γραφή, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, τον οποίον αναγγέλλει η αγία Γραφή (πρβλ. Ιω. ε' 39). Στον χαρακτηρισμό της Μαρίας ως Θεοτόκου συνίσταται «όλον το μυστήριον της θείας οικονομίας διότι εάν η γεννήσασα είναι Θεοτόκος, θα είναι Θεός και ο γεννηθείς εξ αυτής, όπως επίσης και άνθρωπος» (Ιω. Δαμασκ.).

Εκείνος όμως που θα αναγνωρίσει την παρθένο Μαρία Θεοτόκο και θα πιστεύσει στην Θεανθρωπότητα του Χριστού, πρέπει να αποδώσει στη Μαρία την ανάλογη τιμή και να την αναγνωρίσει μητέρα Του κατά την επιθυμία του Κυρίου (πρβλ. Ιω. ιθ' 27). Γι' αυτό λέμε πως η τιμή της Θεοτόκου έχει άμεση σχέση με την υπόθεση της σωτηρίας μας.

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης: «Ο ΘΕΟΣ, Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ»

Ένα -νομίζουμε- καλό που επέφερε η οικονομική κρίση είναι που ανάγκασε ορισμένους να επιστρέψουν στην επαρχία. Πήγε αρκετούς νέους κοντά στην παραμελημένη φύση και στην καλλιέργεια αγρών. Η διατάραξη της σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον έχει σοβαρές συνέπειες. Υπάρχει μια ανησυχία και αγωνία, αλλά όχι κάτι το περισσότερο. Φυσικά δεν μιλάμε για μία ονειροπόλα επιστροφή στη φύση. Η οικολογική κρίση των άστατων καιρών μας είναι αξιοσημείωτη.

Στη βάση του φαινομένου αυτού υπάρχει η αμαρτία. Ο άνθρωπος θέλει να κινείται εντελώς ανεξέλεγκτα, εξουσιαστικά, καταχρηστικά και πλεονεκτικά. Δίχως σεβασμό, μέτρο και όριο οδηγείται στην καταστροφή. Ελεύθερος, ανεύθυνος, ατομιστής κι εγωιστής, νομίζει ότι κερδίζει. Το κέρδος, η ύλη, η προσωρινότητα τον κυρίευσαν νοσηρά.

Στενάζει η φύση, παραβιάζεται, πονά, αποτελεί θύμα βιασμού. Το αφύσικο θεωρείται φυσικό. Η φύση αντιδρά στην ανθρώπινη παραζάλη και πλεονεξία. Οι πρωτόπλαστοι στη γύμνια τους, έξω από τον παράδεισο, δεν ήταν πλέον σεβαστοί από την κτίση. Η εκκλησία από νωρίς έθεσε την εγκράτεια στον άνθρωπο. Τον οδήγησε όχι στο αχαλίνωτο, αλλά στον εκούσιο αυτοπεριορισμό, στην απόρριψη του περιττού και στην πρόσληψη του απαραίτητου, με κάθε ταπεινότητα.

Αγία Μαρία Μαγδαληνή

 Ισαπόστολος


Μετά από την Ανάσταση και τις εμφανίσεις του Κυρίου η Μαρία η Μαγδαληνή έμει­νε στα Ιεροσόλυμα, μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο και τις άλλες γυναίκες. Ύστερα από την Ανάληψη του Κυρίου στους Ουρανούς, όπως διαβάζομε στις Πράξεις των Αποστόλων, συνήθιζαν να συγκεντρώ­νονται στο υπερώον και να προσεύχονται μαζί με τους Αποστόλους και όλους τους Μαθητές του Κυρίου. «Όλοι αυτοί με μια ψυχή και με μια καρδιά α­κούραστα προσεύχονταν και εδέοντο στον Θεό μαζί και με άλλες ευσεβείς γυναίκες, που είχαν ακολουθή­σει τον Κύριο, όπως επίσης μαζί με την Μαρία την μητέρα του Ιησού και με αυτούς που ενομίζοντο α­δελφοί του» (Πράξ. α', 14). Εκεί στα Ιεροσόλυμα, η αγία Μαρία η Μαγδαληνή επιδόθηκε σε σπουδαίο φι­λανθρωπικό έργο μαζί με την Θεοτόκο, μοιράζοντας τα πλούτη της στους φτωχούς.

Ύστερα από την Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, οι Απόστολοι διασκορπίσθηκαν σε διάφορους τόπους για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, σ' όλα τα έθνη και σ' όλους τους λαούς, όπου τους κατηύθυνε το Άγιο Πνεύμα. Και η μακαρία Μαρία, όπως λέγει κάποια παράδοση, ξεκίνησε να φθάση στην Ρώμη, για να ζητήση από τον Καίσαρα Τιβέριο31 να αποδώση δικαιοσύνη για τον άδικο θάνα­το του Ιησού Χριστού. Ακολουθώντας τον δρόμο και την ζωή των Αποστόλων, αρχίζει την μακρινή οδοιπορία, καταφρονώντας κόπους, εμπόδια και δυσκο­λίες. Καθ' οδόν διδάσκει και κηρύττει. Διηγείται και διακηρύττει την Ανάσταση του Κυρίου.

Συνάντηση με τον Σεβασμιώτατο

Στο πλαίσιο των συναντήσεών μας με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Νικόλαο σας ενημερώνουμε για την συνάντηση την Τρίτη 24/7 που θα λάβει χώρα στην Αγ.Κυριακή Σπάτων. Οι συναντήσεις αυτές του αρχονταρικίου έχουν πιο ανεπίσημο χαρακτήρα και δεν υπάγονται στο πλαίσιο των συνάξεων με προκαθορισμένη ομιλία που γίνεται στην αίθουσα στα Σπάτα ή στο μετόχι στον Κουβαρά. Σας περιμένουμε το βράδυ από τις 7 και 30 !


μπορείτε να βρείτε πιο εύκολα την διαδρομή στο ακόλουθο link:

 http://www.imml.gr/index.php?option=com_sobipro&pid=56&sid=126:%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%95%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD&Itemid=214

Προσοχή στον εαυτό μας , όχι στις πράξεις των άλλων.

Πηγή: Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Σε κάθε ψυχή ανάβει η σπίθα της θείας αγάπης, σε κάθε ψυχή μπορείς να βρεις το καλό και το αγαθό, αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στους άλλους μόνο ελαττώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν προσέχουμε τον εαυτό μας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, την εσωτερική μας ζωή, τότε ποτέ δεν θα προσέχουμε τις ξένες αμαρτίες. Οι υπόνοιες για τους άλλους δεν είναι χριστιανικό ιδίωμα. Γι’ αυτό μη εξοικειώνεστε μ’ αυτές. Η κατάκριση προσέρχεται βασικά από την υπερηφάνεια. Τον εαυτό σας να κοιτάτε περισσότερο και για τον εαυτό σας να διαβάζετε πνευματικά βιβλία και όλα να τα εφαρμόζετε στον εαυτό σας. Τον εαυτό σας να διορθώνετε πριν απ’ όλα. Εκείνος που κρίνει τους άλλους ποτέ δεν θα είναι ταπεινός και σε τέτοιον άνθρωπο δεν δίνεται η προσευχή του Ιησού. Η προσευχή είναι δώρο του Θεού και δίνεται για την ενάρετη ζωή. Εμείς βλέπομε τους ανθρώπους μόνο αμαρτάνοντας, δεν τους βλέπουμε όμως μετανοούντας. Χάριν της μετάνοιάς τους ο Κύριος από παλιά έχει ήδη συγχωρέσει τις αμαρτίες τους, αλλά οι άνθρωποι τους τιμωρούν με την κατάκρισή τους. Ποτέ μην κάθεσθε στον θρόνο της Κρίσεως και μην προσβάλλετε τον Κύριο. Να θεωρείτε τον εαυτό σας χειρότερο όλων.

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ;

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως… που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται»

Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:
· Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη

· Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι

· Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη

· Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής

· Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε

· Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά

· Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί ότι ουδεμία σύγκριση πρέπει να γίνεται μεταξύ του αντιδώρου και της Θ. Κοινωνίας ή να θεωρηθεί το αντίδωρο ως “ισάξιο” της Θ.Κοινωνίας.

H επενέργεια των πονηρών πνευμάτων (ΙΩΗΛ, Μητροπολίτη Εδδέσης και Πέλλης)

Τα περισσότερα θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός προέρχονταν κατόπιν αιτήσεως των ενδιαφερομένων αφού προηγουμένως είχε διερευνήσει την πίστη τους. Υπήρξαν όμως και θαύματα τα οποία επεδίωξε να πραγματοποιήσει ο ίδιος. Λ. χ. η ανάσταση του υιού της χήρας της Ναίν έγινε από τον Κύριο χωρίς να το ζητήσει η ίδια η μητέρα του νέου. Έκανε το θαύμα επειδή την σπλαχνίσθηκε. « και ιδών αυτήν εσπλαχνίσθη επ΄ αυτή». Το ίδιο συνέβη και με το θαύμα των δύο δαιμονισμένων. « Ήλθε εις την χώραν των Γεργεσηνών», επειδή οι δαιμονιζόμενοι ήταν εγκαταλελειμμένοι απ΄ όλους τους ανθρώπους, συγγενείς και μη, γι΄ αυτό και ο Κύριος ο ίδιος ενδιαφέρθηκε γι΄αυτούς και τους λύτρωσε από τη δυναστεία των πονηρών πνευμάτων.
Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας λέγει πως δύο ήσαν οι δαιμονιζόμενοι που συνάντησε ο Χριστός, ενώ ο Μάρκος και ο Λουκάς μας αναφέρουν έναν. Προφανώς επέλεξαν να περιγράψουν τον ευρισκόμενο στη χαλεπότερη κατάσταση. « Τον γαρ χαλεπώτερον επιλεξάμενοι διηγούνται διηγούνται περί αυτού», τονίζει ο ερμηνευτής άγ. Θεοφύλακτος. Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε πως και οι δύο ήσαν «χαλεποί λίαν». Από τη στιγμή που οι δαίμονες έκαναν κατοικία τους δύο αυτούς ταλαίπωρους ανθρώπους, αυτοί επέλεξαν για κατάλυμα τους τα μνήματα. Ήταν γυμνοί και είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Όταν ενεργούσε μέσα τους το πονηρό πνεύμα , τους έσπρωχνε να τρέχουν στις ερημιές, έκοβαν με πέτρες το σώμα τους και φώναζαν δυνατά.
Ο διάβολος τον Αδάμ που ήταν ντυμένος με τη χάρη του Θεού, τον έντυσε με τα ρούχα της αισχύνης κι αυτούς που ήταν ντυμένοι με ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τους γύμνωσε. Μάλιστα στον ένα ρώτησε ο Κύριος ποιο είναι το όνομα του κι αυτός απάντησε «λεγεών όνομα μοι, ότι πολλοί έσμεν». Η ρωμαϊκή λεγεώνα ήταν επίλεκτο σώμα στρατιωτών. Το ίδιο ήταν και οι δαίμονες που κρυβόντουσαν μέσα στον δαιμονόπληκτο άνδρα. Ήταν οι απηνέστεροι των πονηρών πνευμάτων και πολλοί πονηροί.. Μέσα λοιπόν στους ανθρώπους αυτούς υπήρχε τεράστια δαιμονική δύναμη που τους ταλαιπωρούσε πολύ.

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ

Από το Μέγα Γεροντικόν

 
- Είπε ο αββάς Μακάριος:«Εάν επιπλήττοντας κάποιον, αισθανθείς μέσα σου να κινείται οργή, ικανοποιείς δικό σου πάθος και δεν σε υποχρεώνει κανείς να χάσεις τον εαυτό σου, για να σώσεις άλλους».

- Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν):«Εάν ο άνθρωπος θα θυμάται το ρητό της Γραφής ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν (Ματθ. 12,37), θα προτιμάει μάλλον να σιωπά».

-Είπε ακόμη ο Γέροντας ότι ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Παμβώ εάν είναι καλό να επαινούμε τον πλησίον και του απάντησε: «Καλύτερη είναι η σιωπή».

-Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη: «Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;» Κι ο Γέροντας του λέει: «Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα και η κοιλιά μας;»

-Είπε πάλι: «Εκείνος που δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του σε ώρα οργής, αυτός ούτε στα πάθη του θα κυριαρχήσει ποτέ».

- Είπε ακόμη:«Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

«Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ» Ιερομονάχου Γρηγορίου

Εκκλησιασμός ονομάζεται η σύναξη του λαού του Θεού, δηλαδή της Εκκλησίας, στον Ναό, όπου δοξολογεί τον Κύριο. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει ότι η Εκκλησία έλαβε το όνομα αυτό «επειδή προσκαλεί όλους μαζί τους πιστούς και τους συγκεντρώνει επί το αυτό» στο έργο της κοινής λατρείας και δοξολογίας του Θεού. ( Η λέξη εκκλησία παράγεται από το ρήμα εκκαλέω που σημαίνει προσκαλώ, συναθροίζω.)
Εκείνος που προσκαλεί δια της Εκκλησίας τους πιστούς είναι ο ίδιος ο Θεός. Στο βιβλίο του Δευτερονομίου γράφει ο Προφήτης Μωϋσής απευθυνόμενος προς τους Εβραίους: Ενθυμήθητε την ημέραν κατά την οποίαν ήσασταν όρθιοι στο Χωρήβ ενώπιον του Κυρίου και Θεού μας, διότι τότε είπε προς εμέ ο Κύριος Εκκλησίασον προς με τον λαόν και ακουσάτωσαν τα ρήματα μου. Ο Θεός δια του Προφήτου καλεί κοντά Του τον λαό. Στην εποχή της Χάριτος ο Χριστός είναι «ο αληθινός εκκλησιαστής ο τα εσκορπισμένα συνάγων εις εν πλήρωμα… εις ένα σύλλογον εκκλησιάζων».
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι οι πιστοί είναι ανάγκη να εκκλησιαζόμαστε «δια να παρηγορούμε την πείναν μας από την εν τη εκκλησία ευρισκομένην μυστικήν και αγίαν Τράπεζαν του Σώματος του Κυρίου και του θείου Λόγου. Και να ευχαριστούμε την δίψαν μας από το ζωήρρυτον Αίμα του Κυρίου και από τα νάματα της διδασκαλίας των θείων Γραφών, τα οποία αναβλύζουσι μέσα εις την του Χριστού Εκκλησίαν».

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1896 μ.Χ. στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος της ανακηρύχτηκε Άγιος το 1916 μ.Χ. και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ, το λείψανό του οποίου παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ (βλέπε 10 Ιουνίου). Οι γονείς του ονομάζονταν Μπόρις και Γλαφύρα. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί, πολύ ευγενικό και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του και γνώριζε καλά τους βίους των Αγίων, έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Μάλιστα, τόσο πολύ εντυπωσίασε με την χριστιανική του ζωή την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που βαπτίστηκε Ορθόδοξη.